Skiën, eten, busproblemen, kerst en meer eten

Het leven is zwaar. Sommige (oudere) mensen moeten mijn zinnen drie keer lezen voordat ze begrijpen wat ik bedoel en andere mensen moeten skiën. Om het leven van de eerstgenoemde wat te verlichten zal ik proberen in dit bericht Algemeen Beschaafd Nederlands te gebruiken. Ikzelf val in de laatste groep en het enige dat ik kan doen is mijn hart luchten bij jullie

Allereerst moet ik even kwijt dat ik als kerstcadeau van de familie de huur van mijn skischoenen en skies betaald heb gekregen. Altijd een mooi kerstcadeau natuurlijk. Nadat zij dus mijn ski's, skischoenen en skipas hadden betaald begon het echte werk. Ik heb me toch een partijtje uitgeleefd daar op die uitgestorven spierwitte berg met een fantastisch uitzicht. Helaas bleef deze rust op de piste niet voor de rest van de twee weken. Na 1e kerstdag begon het feest. Waarom gaan mensen die ik wil gaan inhalen en ik denk dat ik hun baan een beetje weet opeens een onverwachte lange beweging naar rechts of links maken (naja in ieder geval naar de kant waar ik ze wil inhalen). Ik moet dan dus een nooduitwijking maken en natuurlijk heb ik dan precies die enorme hobbel te pakken die ik wilde vermijden. Dit resulteert in een paar acrobatische toeren van mij (waarvan ik niet wist dat ik die kon). Vervolgens heb ik dan 5 minuten nodig om weer op adem te komen waardoor degene die mij net bijna een hartverzakking had bezorgd me weer heeft ingehaald.
Een tweede minpuntje aan mijn skiervaringen was dat ik daar heen moest met de bus en vica versa. Het is al niet erg prettig om met je ski's en skischoenen naar de bushalte te lopen, daar 15 min te wachten, terwijl je opeens naar de wc moet (en ik hoefde niet toen ik weg ging) en dan die bus in te stappen die een opstapje van een meter heeft. Stel je daar dan ook nog eens een niet-engels sprekende buschauffeur en een 19 jarig persoon, die geen flauw benul heeft van de busdiensten daar, voor en het rampscenario is geboren.
Mijn eerste buservaring ging eigenlijk nog best goed. Ik was klaar met skiën en wilde naar huis, dus ik liep naar de bushalte. Daar kwam net een bus aan en zonder verder na te denken spring ik die bus in. Toen ik een minuut of 5 in die bus zat zag ik opeens een kaartje van de buslijnen waarop een rode en een blauwe lijn stond "OHNEE ER ZIJN 2 BUSSEN.. WELKE BUS IS DIT.. WELKE BUS". Ik schoot dus in paniek, vraag de eerste de beste persoon in het engels en daarna in het duits (alle personen ouder dan 30 daar kunnen geen engels) welk busnummer dit is en krijg vervolgens een IQ-loze blik terug en een "ich verstehe es nicht"...sjit. Ik wilde niet opstaan met al mijn skispullen om me vervolgens langs de mensen te wurmen om op die kaart te kijken. Er moet toch iemand in mijn buurt zijn die mij kan vertellen welke bus dit is.. oo de buschauffeur.
Ik zat voorin dus ik kon de buschauffeur gelukkig makkelijk bereiken.. minder gelukkig was dat hij geen engels sprak. Met mijn gebrekkig duits en zijn chagerijnige houding ben ik er uiteindelijk toch achter gekomen dat ik Gelukkig in de goede bus zat. Ik wist alleen niet zo goed welke halte ik nou uit moest stappen. Toen ik dus dacht dat mijn halte eraan kwam drukte ik op de knop en kwam tot de conclusie dat dit niet de goede halte was. Mijn ego was alleen zo gekrenkt door mijn falende duits en de chagerijnig buschauffeur dat ik niet durfde te blijven zitten toen hij stopte (ik was de enige voor wie hij stopte en hij had duidelijk gezien dat ik op die knop drukte). Dat had dus tot resultaat dat ik 2 haltes moest lopen (met skischoenen en ski's). Het mag wel duidelijk zijn dat ik de omgeving van mijn bushalte even goed in me opgenomen heb.
Mijn 2e buservaring begon een stuk beter. Ik wist nu dat er 2 buslijnen waren en 2 skibussen die ik ook kon nemen. Welke van de twee bij beide wist ik nog niet precies, maar gelukkig heb ik de gave om te praten. Aan elke buschauffeur die dag heb ik dus gevraagd of hij naar St Georgen (dat is het dorp waar het huisje is) ging. Alleen niemand schijnt mijn duits te verstaan ?? En zij hebben zo'n groot accent dat ik hun duits niet versta. Uiteindelijk ben ik toch in de goede bus beland. Ik had een skibus te pakken die niet eerst alle straten van alle dorpen ging bezoeken voordat hij eindelijk bij mijn bushalte aan kwam en Gerd had me ook verteld waar ik uit moest stappen, dus dat moest helemaal goed komen.. dacht ik. Toen de bus dus bij een andere halte in mijn dorp stopte bleef ik zitten, want ik dacht dat hij nog naar mijn halte ging. WAAROM BLEEF IK ZITTEN?? Ik vraag het me nog steeds af. Het was letterlijk net zover lopen vanaf daar naar het huisje. Jullie begrijpen wel dat de bus NIET stopte bij de halte die mij verteld was. Ik heb dus de 20 minuten daarna alle omliggende dorpjes mogen bewonderen. Waar ik overigens niet van genoten heb, want ik was alleen maar aan het denken "Ok wat doe ik nu, rustig blijven, wat ga ik doe, ik ga niet lopen, ik stap wel uit in het centrum, ok rustig blijven". Ik ben dus uitgestapt in het centrum van Brunico waar ik gewacht heb op een volgende bus die naar mijn dorp ging. De volgende dag had ik alleen geen geld meer, omdat ik 3 inplaats van 2 busreizen moest betalen de dag ervoor. Elisabeth, Gerd en de 2 oudste kinderen waren al skiën en ik was vergeten om te vragen of ik geld mocht lenen. Ik wilde het niet aan oma vragen (die onder ons woont), want ze kan geen engels en ik wist niet hoe ik dat in het duits ging vragen. Bovendien was er een bank vlakbij ons in de buurt waar ik dacht wel even geld te kunnen pinnen. Geen pinautomaat, dus ik heb het hele eind van St Georgen naar het centrum van Brunic op mijn skischoenen en met mijn ski's gelopen. Damens en heren dat was dus een half uur lang. Wat inderdaad resulteerde in blaren, een volle blaas en een chagerijnige Nadine. Gelukkig hebben ze in het centrum maar liefst 4 pinautomaten naast elkaar en hoefde ik ook maar 15 minuten te wachten op de volgende bus. Later bleek dat de pinautomaat binnen was, maar het was 1e kerstdag en ik dacht dus dat het gebouw in ons dorp dicht was...
Maar van je fouten moet je leren, dus de dagen ernaar ging alles op rolletjes. Afgezien van 1 keer te laat uistappen, omdat ik niet op tijd bij de stopknop kon komen.

Naast skiën heb ik hier natuurlijk ook Kerst gevierd. De kinderen geloven hier in Das Christkind. Deze komt op kerstavond/middag binnen vliegen, plant een versierde kerstboom in de kamer en legt er allemaal cadeautjes onder. Vervolgens rinkelt hij dan met een belletje. De kinderen raken dan in buitenaardse toestand en je hebt het gevoel dat ze elk moment in hun broek kunnen plassen van enthousiasme. Er worden een paar Oh's en Ah's geroepen, kerstliedjes gezonden en daarna beginnen de kinderen hun cadeautjes uit te .. scheuren. s'Avonds met het gezin en opa en oma gegeten. Nog een engelse kersttraditie meegekregen: een knalbonbon. Je hebt je armen gekruisd en in elke hand heb je een uiteinde van een knalbonbon. Er wordt dan tot drie geteld en op drie trekt iedereen aan zijn uiteindes. In je knalbonbon zit dan een zilveren papieren kroontje en een flauwe mop. Ik had natuurlijk een mop over belgen: How do you make a Belgian Waffle?

Met oud&nieuw heb ik weer heerlijk gegeten en gedronken! Rond een uurtje of 11 ging ik naar het centrum van Brunico in mijn eentje, omdat daar om twaalf uur een verrassing zou zijn. Ik had echt geen idee wat voor een verrassing er zou zijn om middernacht om het nieuwe jaar te vieren en de meeste mensen vuurwerk afsteken.. jullie ?? Volgens mij had ik beter warm in het huisje kunnen blijven, want ik heb nog nooit zo'n zielige vuurwerkvertoning gezien. Het was een slap aftreksel van de vuurwerkverzameling van mijn kleine broertje. Het kwam dus neer op 2 vuurpijlen en een rotje. Nadat ik mijn blaas geleegd had ben ik maar naar bed gegaan en heb mijn vrienden en familie heel hard gemist.

De rest van de tijd dat ik niet aan het skiën, touren met de bus of plassen was at ik chocola en koekjes, dus jullie begrijpen wel dat ik een balansmaand ingepland heb (dat houdt in dat ik hoogstens één!! pizzapunt of broodje s'middags mag eten).
Ze hadden een mini kerstmarkt in Brunico waar ze een Milka Chocoladetent hadden staan en het was één van de grotere. Er was zoveel verschillende chocola daar en je moet natuurlijk wel alles geprobeerd hebben.

Nu dus weer terug in Milaan. En ik heb EINDELIJK mijn postpakket met de rest van mijn kleren en boeken ontvangen, na zes! weken. Ik en mijn borstplaat (bedankt mam daar gaat mijn balansmaand, dan maar geen broodje vandaag) zijn intens gelukkig. Ik mis alleen mijn paarse riem. Helaas, helaas dan moet ik maar een nieuwe kopen hier en wat een toeval.. het is hier Sale :D .

Ojah nog een Goed 2008 natuurlijk :) !! En check de foto's.

Ciao

Jullie wilden me natuurlijk al bijna op gaan bellen om het antwoord van mijn mop te gaan vragen. Ik laat jullie graag even in spanning, maar hier komtie dan:

Ask her the square root of 677778


Ik heb de foto's op een ander site gezet want met deze site kon ik wel 10 foto's plaatsen:

http://nadinesander.mijnalbums.nl/